خواص عدس از منظر ائمه اطهار(ع)

عدس گوشت نباتی است. ابوالعلاء معری شاعر معروف که گیاه‌خوار بود به جای گوشت، عدس می‌خورد. عدس برای افرادی که زیاد کار می‌کنند و یا زیاد ضعیف‌اند مفید است ولی در عین حال عدس مضاری هم دارد یعنی مولد سود است و خون را غلیظ می‌کند، نفاخ و دیر هضم است، خواب پریشان می‌آورد و برای قوه بینایی زیان دارد. عدس، تن را فربه می‌کند و برای اعصاب مضر است، مصلح آن روغن و ترشی است.

اگر در خوردن عدس زیاده‌روی شود خطر ابتلا به مرض قولنج و استسقاء پیش می‌آید. افرادی که مبتلا به بواسیر هستند نباید عدس بخورند. عدس دارای آهن و کلسیم و فسفر و ویتامین «ب» است و دارای طبیعتی معتدل است. عدس پخته مقوی معده ولی نفاخ است، برای از بین بردن نفخ آن باید عدس پخته را با سرکه خورد. برای تسکین سرفه و درد سینه آب عدس پخته مفید است. عدس پخته خون‌ریزی قاعدگی را نیز منظم می‌کند و چنان‌چه با سرکه به صورت ضماد روی ورم‌های چرکی گذارده شود ورم را می‌خواباند. (18)

عدس طبیعت معتدل دارد ولی نفاخ، قابض و کاهش دهنده میل جنسی می‌باشد. شست و شوی دهان با آب عدس پخته برای درمان جوش‌ها و زخم‌های دهان مؤثر است. ضماد عدس با برگ کلم را چنان‌چه بر روی پستان متورم زنان قرار دهند از انجماد شیر جلوگیری نموده، تورم پستان برطرف می‌شود. عدس را چنان‌چه در سرکه بپزند و به صورت خمیری نرم بر روی قطعه پارچه‌ای گذاشته به شکل ضماد در محل ورم‌های چرکی (آبسه) قرار دهند آن را تحلیل می‌برد.

مسواک زدن با سوخته گَرد عدس، برای سفید کردن دندان مفید است. زیاده روی در خوردن عدس ممکن است عوارض زیر را به دنبال داشته باشد: کم شدن قوه بینایی، سوزش ادرار (دیزاوری)، قولنج، ناراحتی‌های عصبی، احتباس حیض (بند آمدن قاعدگی) و درد و شدت بواسیر. (19)

پیامبرصلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرمایند: «عدس بخورید که قلب را رقیق می‌کند؛ اشک را زیاد می‌کند و هفتاد پیامبر آن را تقدیس کرده‌اند». (20)

توصیه‌های پزشکی:

* چون که عدس حاوی مقادیر نسبتاً زیادی پورین است و بهتر است مبتلایان به نقرس آن را محدود کننده ولی مطالعات نشان داده‌اند که پروتئین پورین با منشأ گیاهی تأثیر منفی در روند بیماری نقرس ندارد.